Autobiografie van mijn lichaam, een indrukwekkend relaas van Lize Spit
Lize Spit heeft met haar 3 eerdere boeken een plekje in mijn hart veroverd. Ze weet haar verhalen prachtig in woord te brengen en deze af te toppen met een rauwheid. Een combinatie die mijn hoofd en hart weten te raken tijdens het lezen. Ongeacht of ik een spiegel of een venster zie in haar boek. Autobiografie van mijn lichaam is haar vierde boek. Normaliter sla ik de (auto)biografieën over, maar aan Spit vertrouw ik dit wel toe. Het hoofdonderwerp is zwaar, haar ongeneeslijk zieke moeder. Op het moment dat Spit dit weet schiet de schrijver in haar los en verzamelt alles wat maar van toepassing is. Ervaringen, momenten, herinneringen, todo lijstjes maar bovenal ontstaat er een ontzettend eerlijk beeld van verleden, heden en toekomst.
Autobiografie van mijn lichaam samenvatting
Altijd als mijn ouders uitreiken: iets in mij wat naar binnen klapt, zoals een boksbal op de kermis uit de automaat tevoorschijn komt nadat er een munt wordt ingebracht, klaar om geramd te worden.
Eind 2021 krijgt Lize Spit een mailtje waarin haar moeder laat weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Nu haar moeder nog maar kort te leven heeft, onderneemt Lize een laatste toenaderingspoging. Nooit eerder was het vinden van de juiste woorden zo lastig, nooit eerder was het zo noodzakelijk.
Autobiografie van mijn lichaam is een radicaal eerlijk en aangrijpend onderzoek van een dochter die niet alleen de moeizame relatie met haar moeder probeert te begrijpen, maar ook de verstoorde relatie tot haar eigen lichaam.
Lize Spit (België 1988) schreef eerder de veelgeprezen romans Het smelt en Ik ben er niet. Ook schreef ze het Boekenweekgeschenk van 2023, De eerlijke vinder.
Autobiografie
Ik botst meteen tegen een eerste probleem aan, want hoe recenseer je een autobiografie? Ik heb dit naar mijn weten niet eerder gedaan omdat ik ze simpelweg niet graag lees. Daarbij bevat Autobiografie van mijn lichaam een zwaar onderwerp: kanker bij een ouder. Toch schuif ik dit boek bij ontvangst direct naar voren op mijn recensiestapel. Maar hoe ga je om met een goudeerlijk persoonlijk verhaal van iemand? Daar kan ik eigenlijk niks van vinden. Ik kan alleen maar luisteren naar wat Lize Spit wil vertellen.
Deel ik dan dat ik in het begin wat moest wennen aan de gefragmenteerde stukken, aan de auteur die zich lostrekt en vanuit een helikopterperspectief alles aanschouwd? Dat ik me het begin eigenlijk meer toeschouwer voelde dan een deelgenoot in Autobiografie van mijn lichaam? Een toeschouwer die soms even op reis ging in haar eigen gedachten om vervolgens weer teruggetrokken te worden door Spit. Moet ik dan deelgenoot zijn is meteen een volgende vraag in mijn hoofd?
En deel ik dan ook dat Spit mij opeens keihard naar zich toetrekt in haar verhaal. Deze toeschouwer ondergaat ergens een transformatie naar deelgenoot die het uiteindelijk niet droog kan houden. Shit, ik was gewoon tot tranen geroerd aan het einde van Autobiografie van mijn lichaam. Niet door medelijden, maar juist door de kracht die vanuit Spit uitgaat. Door haar eerlijkheid. Spit laat me van alles voelen, ook momenten dat ik moet lachen door hoe herkenbaar menselijk we toch allemaal zijn.
Ja deze dingen deel ik over Autobiografie van mijn lichaam, want dat is mijn reis die ik maak door de woorden van Spit.
Ik kan niet anders dan de dikte van mijn garen aanpassen aan het nauwe oog van haar naald.
Blz 64
Dochter, mens en schrijver
Op het moment dat Lize Spit een mailtje krijgt van haar moeder over dat ze ziek is, ontploft er een bom in haar leven. Tijdens die ontploffing splitst Spit zich op in dochter, mens en schrijver. Ze raapt de fragmenten op van verleden, heden en toekomst. Fragmenten die ze aan elkaar lijmt in haar Autobiografie van mijn lichaam. En wij mogen op de breukstukken meelopen, meekijken met wat ze allemaal opraapt in die explosie. Soms zijn dat jeugdherinneringen, soms over haar leven met Rob van Essen, vaker nog over haar ouders en familie. Naast oog voor het verhaal en de gebeurtenissen heeft Spit ook een grandioos oog voor details. Rijk aan beeldspraak laat ze ons niet alleen lezen, maar ook voelen, ruiken en proeven van wat er op bepaalde momenten opvalt.
Verwacht geen mooi gepolijst verhaal met kop en staart. Zoals gezegd mogen wij meelopen op de scherpe fragmentstukken die aan elkaar gelijmd zijn met de woorden van Spit. Maar die stukken bij elkaar zijn zeker wel gekaderd en met een begin en einde. Soms schreeuwt een dagboekfragment van een enkele zin meer dan een uitgebreid verslag vol ontboezemingen. Maar allen vormen samen een harmonisch geheel, het verhaal van Lize Spit.
Ik herken elementen uit haar eerdere boeken. Ik snap opeens hoe ze bepaalde gebeurtenissen verwerkt heeft in die verhalen. Autobiografie van mijn lichaam is een verhaal over gezondheid, lichamelijk en mentaal. Al hangen die twee dingen natuurlijk nauw samen. Het is een verhaal over opgroeien. Leren omgaan met de fouten van je ouders. Maar ook omgaan met angsten, liefde, verdriet, verlies, verslaving, alcoholisme, afwijzing, acceptatie en je plek vinden in deze wereld.
Ik snap het, mama. Nuchter komt een gedachte te voet, maar als je iets gedronken hebt, dan komt diezelfde gedachte per limousine gebracht door een chauffeur.
Blz 149
Autobiografie van mijn lichaam recensie
Nog steeds ben ik van mening dat ik eigenlijk niks kan (mag?) vinden van Autobiografie van mijn lichaam. Tegelijkertijd zou dat een belediging zijn voor de openheid van Spit. Ik heb geluisterd naar haar verhaal, heb gelopen op de fragmentlijnen en het geheel omarmd met scherpe randjes en al. Ik vind het heel bijzonder om een auteur zo open en bloot te leren kennen. Het geeft een gelaagdheid aan haar eerdere werk en aan de persoon achter de woorden. De manier van schrijven en de vaak gebruikte helikopterview vind ik aangenaam. In situaties die mijn verstand en gevoel te boven gaan doe ik dat ook graag. De situatie van buitenaf beschouwen. Maar vergis je niet, nergens is het het afstandelijk. Verre van.
Een autobiografie an sich zal ik nog steeds niet snel oppakken. En dat ligt niet aan dit boek. Dat ligt wel aan de persoon die aan het vertellen is. En Lize Spit vertrouw ik dat blindelings toe. Autobiografie van mijn lichaam plakt de scherven van Spit haar verleden, heden en toekomst aan elkaar en scherven zijn vaak scherp. Ook al plaveit Spit de weg tussen die scherven nog zo glad voor ons, die ruwe randjes zullen altijd in haar werk zitten. En daar zoek ik het ook voor op. Soms moet je je snijden om te voelen.
Ik wil ook nog graag de prachtige vormgeving benoemen. Dit is echt geheel passend en complimenterend aan het verhaal.
Aan het gewicht dat naar ons werd gegooid zaten nooit hendels. Onmogelijk op te vangen. Hier, een olifant, aanpakken! Hier, een cruiseschip, aanpakken! Hier, wanhoop, niet laten vallen!
Blz 223
Specificaties Autobiografie van mijn lichaam
Auteur Lize Spit | Uitgever: Das Mag | November 2024 | 9789493320888 | 380 pagina’s | Meer informatie bij je lokale boekhandel, bezoek de website van uitgeverij Das Mag, klik hier voor Bol of kijk bij bruna.nl
Welk woord of thema spreekt jou aan in een boek? Klik op een woord en ga naar boeken toe in dit thema!
avontuur basisschool boekenserie culturen dieren diversiteit emoties familie fantasie fantasy filosofie geheimen geschiedenis gevoelens graphic novel grappig het leven humor jezelf zijn klassieker kunst liefde maatschappij magie mentale gezondheid mindful moord mysterie natuur oorlog opgroeien politie prentenboek roman school seizoenen spannend sprookjes sterke vrouw thriller verhalenbundel vriendschap weetjesboek wereld zoekboek
